Daar zat ik dan, met mijn te dunne beentjes in een vale
Adidas sportbroek. Stoer te wezen op het Life Fitness G4 krachtstation. Als ik
mijn buik inhield, leek het in de spiegel nog wel wat. De meewarige blik van meer
succesvolle concurrentie deed anders vermoeden. Ach, altijd nog beter dan die
stumpers die hun 'buikje' proberen te slinken met infrarood dieptewarmte. Hun
laatste hoop gevestigd op alweer een nieuwe commerciële illusie. De enige die
immers beter wordt van het 'Better Belly' programma, is de eigenaar van de
sportschool. Maar dat mocht het roze propje niet verhinderen om zich voort te
bewegen op de loopband met een soort plastic harnas om het probleemgebied,
aangesloten op het lichtnet. Met een vuurrood hoofd in te dure
sportkleding de fictieve kilo’s weg zwetend. "Gaat het nog?" Vroeg de vlotte
sportschool jongen, die altijd een bovengemiddelde aandacht heeft voor alleen
de jonge vrouwelijke sporters. "Ja hoor", piepte de walrus. "Nog 30 minuten
volhouden, dan kom ik straks weer even kijken." Het is dat het zo’n leuke
jongen is, moet ze geërgerd gedacht hebben. Terwijl ze naar haar spiegelbeeld in het raam keek,
de turbo dijen negerend, stelde ze zich voor hoeveel indruk ze straks zou
kunnen maken op alle mooie jongens en meisjes in de sportschool arena.
Vooralsnog waren die louter geïnteresseerd in het vervolmaken van hun eigen, reeds
perfecte body.
Sinds een aantal maanden is het midden van de vloer in onze
lokale sportschool vrijgemaakt voor een nieuwe rage: de cross-gym. Ook nu weer
komen overwaaien uit het altijd maar op ons vooruitlopende Amerika. Zittend op
de TechnoGym Shoulder Press, kon ik een beetje de kat uit de boom kijken. Met
een groepje van ongeveer tien mensen tegelijk verschillende functionele oefeningen
doen moet het sociale element bevorderen en de fitness verveling reduceren. En
zeker, ook enige mate van onzichtbare concurrentie motiveert de cross-gym
deelnemer. Zou dat wat voor mij zijn, dacht deze niet competitief ingestelde individualist.
De strakke tenues waren verleidelijk, de decolletés uitnodigend en als
vijftigjarige silverliner zou ik nog best mee kunnen komen, schatte ik in.
Even wist ik niet welke kant uit te kijken, mij onterecht
als voyeur verdacht makend. Een jonge meid, die zeker geen afslankprogramma
nodig had, strekte zich naar voren op haar buik hangend in een soort grote schommel.
Dit gaf mij onbedoeld een inzage in haar weelderige boezem. Gelukkig was ze
geconcentreerd aan het tellen en kon ik snel mijn blik afwenden. Nu viel mijn
oog echter op een touw springende blonde paardenstaart, gehuld in een nauwsluitende
spandex, een en al zelfverzekerdheid uitstralend. Kijk hem eens zitten kijken
op zijn suffe fitnessapparaat, moet ze gedacht hebben. Wat een loser! Ik voelde
inderdaad een lichte minderwaardigheid over mij heen komen en begon gelijk als
tegengewicht maar weer tegen het toestel te duwen, waarbij de nog vermoeide
spieren hevig gingen trillen. Overmoedig deed ik er nog 10 kilo bij. Even begon
ik in gedachte mijn leeftijd als excuus op te voeren, maar dat sloeg natuurlijk
nergens op. Spierkracht heeft immer alles te maken met wilskracht. Nog tien te
gaan. Lukt makkelijk, hield ik mijzelf voor. Ik keek weer even opzij in de
confrontatiespiegel en schrok van de opgezwollen rooie kop met trillende
ledematen. Met een luide klap viel het 50 kg gewicht terug naar de beginstand
en voor even was alle aandacht van de hele sportschool gevestigd op mij. "Zo
jongen. Je moet maar denken, zo ben ik ook begonnen" zei een voorbijlopende
tattoo met Amsterdams accent en kale kop. Hij lachte mij iets te hard.
"De volgende oefening zal ik even voordoen" zei de goed
gebouwde trainer, daarbij twee grote zwarte touwen heen en weer slingerend als
ware het verlengstukken van zijn eigen spierbundels. De aandachtige blikken
waren vol bewondering. "Ik weet niet of ik dat wel kan, hoor" lachte een tenger
meisje verlegen. "Wacht, ik help je wel even." Het meisje kon nauwelijks de
zware 'Battle ropes' omhoog krijgen, maar de hulpvaardige trainer ging achter
haar staan om te helpen. Zijn goed geoutilleerde torso omspande haar lijfje en ze
begonnen samen aan de zware oefening. "Van schouders naar kruis bewegen", riep
hij luid en hij deed het langzaam met haar voor. "Dertig seconden en go!" Verlegen
lachend onderging het meisje de training. De spontane hulp van de sportschool instructeur was waarschijnlijk goed bedoeld, maar ook onnodig lichamelijk en daardoor beschamend intimiderend. Een #Metootje lag op de loer, maar de overige vrouwelijke deelnemers begonnen overdreven fanatiek aan hun eigen oefening en negeerden gelaten het voorval. Het meisje kreeg een kleur en niet alleen van de inspanning. De instructeur was alweer luidkeels aan het aftellen voor de volgende oefening, het meisje beduusd achterlatend met haar battle ropes nog in de aanslag.
Ik voelde mij meer en meer solidair worden met de paar
verdwaalde 50 plussers in de zaal, die plichtmatig op ouderwetse roei-, home- of
cross-trainer hun resterende tijd afwerkten. Gelukkig lonkte een welverdiende
sauna met koude douche als bonus.
Reacties
Een reactie posten