Winter, 1974. Op een stormachtige winteravond zat mijn vader - koster van een gigantische Katholieke kerk in Vinkeveen - achter de Volkskrant in zijn oranje jaren zeventig Berend Boudewijn fauteuil. ‘Hoor jij die deur in de kerktoren ook zo klapperen?’ En inderdaad hoorden we een onregelmatig bonkend geluid boven de gierende wind uit komen. Vol bravoure stelde ik voor om hem wel even dicht te doen. ‘Prima, en neem ook maar een zaklamp mee want dan hoeft het grote licht in de kerk niet aan’. Ik pakte mijn jas, de grote metalen kerksleutel en liep naar de overkant. Spannend! Het waaide onrustig en de kleine toegangsdeur aan de zijkant van het kerkgebouw klapte met een luide nagalm achter mij dicht. Eenmaal afgezonderd van de buitenwereld besefte ik pas hoeveel geluid zo’n immens kerkgebouw produceert tijdens een storm. Gegeseld door de beukende wind werd het gebouw op de proef gesteld. Als een oude dame met jicht kreunde en steunde het van alle kanten. Ik deed de zaklamp aan, maar de