Emiel's blog

Waarschuwing vooraf : dit wordt misschien een beetje een onsmakelijk praatje voor als je net aan een boterham met pindakaas of patatje oorlog wilt beginnen. “We hebben bloed in uw ontlasting gevonden. Er is een vervolgonderzoek in het ziekenhuis nodig”. Bam, die kwam even onverwacht op de deurmat binnenvallen. Als ik ergens namelijk geen problemen mee heb op mijn middelbare leeftijd dan is het wel met de stoelgang. Vreemd woord trouwens, nu ik het zo opschrijf. Snel van je luie stoel naar de wc op de gang voor ‘de grote boodschap’? Of even lekker op een emaillen stoel je gang gaan? De Nederlandse taal kent wel meer opmerkelijke woorden, zoals desalniettemin of rijwiel . Of ontlasting . Maar goed, ik dwaal af. De meegeleverde folder deed het donkerbruin vermoeden bevestigen: er is een kijkonderzoek (coloscopie) noodzakelijk. Hè gat, daar heb ik nou helemáál geen zin in. Dat moet vast een vergissing zijn, want ik heb zelden last van recidiverende obstipatie- of andere darmklachten e

Zoals je wellicht weet was mijn vader Toon lange tijd koster van de grote, niet te vermijden Rooms Katholieke kerk van Vinkeveen. In zijn hart was hij nog steeds graficus, maar de stress op de drukkerij noopte hem in de jaren zestig van de vorige eeuw tot het maken van een carrièreswitch. Een achteraf verstandige keuze, want zo was hij verlost van veeleisende oplages en deadlines. Beter voor zijn hart. Tegelijkertijd had niet alleen zijn carrière een rigoureuze wending genomen, maar ook zijn levenswijze. Van hardwerkende loonslaaf naar levensgenieter met voldoende ruimte voor ontspanning en expressie. Zijn gedachtengoed bevond zich voornamelijk aan de linkerkant van het politieke spectrum met alle bijbehorende kenmerken. Een oranje Citroen Deux Chevaux bestelauto, gecamoufleerd tussen de prettig verwaarloosde voortuin van de ambtswoning aan de Kerklaan. Een al even weelderige moestuin met onbespoten groenten en fruit op roeiafstand, diverse fietsen en saxofoons, jazzmuziek, ribfluwelen

Winter, 1974. Op een stormachtige winteravond zat mijn vader - koster van een gigantische Katholieke kerk in Vinkeveen - achter de Volkskrant in zijn oranje jaren zeventig Berend Boudewijn fauteuil. ‘Hoor jij die deur in de kerktoren ook zo klapperen?’ En inderdaad hoorden we een onregelmatig bonkend geluid boven de gierende wind uit komen. Vol bravoure stelde ik voor om hem wel even dicht te doen. ‘Prima, en neem ook maar een zaklamp mee want dan hoeft het grote licht in de kerk niet aan’. Ik pakte mijn jas, de grote metalen kerksleutel en liep naar de overkant. Spannend!  Het waaide onrustig en de kleine toegangsdeur aan de zijkant van het kerkgebouw klapte met een luide nagalm achter mij dicht. Eenmaal afgezonderd van de buitenwereld besefte ik pas hoeveel geluid zo’n immens kerkgebouw produceert tijdens een storm. Gegeseld door de beukende wind werd het gebouw op de proef gesteld. Als een oude dame met jicht kreunde en steunde het van alle kanten. Ik deed de zaklamp aan, maar de