Emiel's blog

Joehoe! Overal in de EU bellen en internetten zonder extra kosten. Gewoon uit je bundel. Dat is goed nieuws voor vakantiegangers. Heeft tante Neelie toch maar mooi voor elkaar gekregen. Waar je voorheen naarstig op zoek moest naar een vaak onveilige WiFi hotspot, nu zonder problemen Appen en Skypen vanuit je tentje, caravan of boot. Nooit meer leuren om de heilige WiFi code in een restaurant of koffietentje (is het nou een O of een nul in de code ThaisIndiaasSpec.rest@urantT0ngAU#) . Ook voelde ik mij altijd wat ongemakkelijk tussen de zwerm tieners, pubers en vooral muggen bij het gezellige TL licht van de camping receptie. Daar had je immers het beste bereik. Hoe vaak heb ik al niet lopen dwalen door de gangen en trappenhuizen van een B&B of pension, op zoek naar ontvangst. Blij als een kind met slechts één streepje WiFi. Alles over voor de dagelijkse shot online media of een snuifje sociale nieuwsgierigheid. Snel een korte check weersverwachting, nieuws, email, WhatsApp of Beric

De Citroën AK400 , bijgenaamd: de besteleend. Niet zo gewild als de Citroën Méhari ‘terreinauto’, maar desondanks een opkomend populair model in de huidige oldtimer markt. Mijn vader had er lange tijd een. Een oranje. Daarvoor had hij een Opel Olympia, zijn eerste auto. Daarvan was de bodem zó verrot dat deze ook kon doorgaan als Flinstone auto en je (bij wijze van spreken) zelf kon meetrappen. Niettemin bracht hij trouw elke zondag zijn moeder naar de kerk in deze luxe wagen, wat paste bij een statige en trotse vrouw van maar liefst zeventien kinderen. Ik spreek over een tijd dat er maar drie auto’s op het kerkplein stonden: die van de dokter, de pastoor en van mijn vader dus. Een tijd ook waarbij diezelfde pastoor nog de gezinssamenstelling bepaalde, ongeacht inkomen en carrièreplannen. Bij deze tsunami van katholieke zieltjes was er vaak geen financiële ruimte meer voor enige vorm van luxe, laat staan het bezit van een heuse automobiel. Het Duitse wonder der techniek van mijn vad

Gedurende de laatste jaren van haar leven ging ik met mijn moeder vaak wandelen door het dorp. Een hoogtepunt voor haar. Sowieso even uit het warme verzorgingstehuis en naar buiten in de frisse lucht. Zomaar een ijsje eten, een kopje thee drinken of op een bankje zitten in het winkelcentrum. En elke keer als we onze vaste rondjes liepen, dan kwamen we wel een bekende tegen. “Dag Mevrouw Janmaat, hoe is het nu met u?” ”Dag Bep!” “Hé, Beppie!” Van die momenten kon ze enorm genieten, want die aandacht zorgde ervoor dat ze zich nog betrokken voelde bij het dorp. Haar dorp. Als een koningin zwaaide ze naar iedereen die haar zag en het verbaasde mij keer op keer hoeveel mensen naar haar terug zwaaiden. Veel lieve mensen die nog geduldig een praatje met haar maakten, ondanks haar mentale beperkingen. Daar ging blijkbaar een enorm sociaal leven aan vooraf, wat ik pas later besefte. Nog niet zo lang geleden zag ik een kleurenfilm met unieke historische beelden van Vinkeveen. Een film gema

Met de immer voortschrijdende tijd nemen bij mij ook de nostalgische gevoelens een steeds belangrijkere plaats in het leven. Hoort denk ik bij de levensfase van een vijftig plusser. Mijmeren over die goeie ouwe tijd, spitten in de familie stamboom en lachen bij de onbevangen foto’s uit de oude schoenendoos. Met een zekere mate van weemoed bladeren in de familiealbums, zwart-wit of Agfa color. Veilig achterop bij vader op de fiets, langs zijn tuinpad of naar de speeltuin toe. Opmerkelijk hoe waardevol deze tastbare herinneringen zijn geworden. Opmerkelijk hoe die tijd verstild in beeld is gevat. Mooi was die tijd.   Zo herinner ik mij in ieder geval: de zandberg, het zwembad, de zwemtas, zwart-wit uit een plastic buisje, zoethout, de kermis met de spin en de zweef, ons Dorpshuis, het gemeentehuis, de R.K. kerk, het koor, stiekem hosties eten (Emiel heeft, gelijk het elixer bij Obelix, zo veel hosties gegeten in zijn leven dat hij voor eeuwig gevrijwaard is van kerkbezoek) de lan

Een doodgewone doordeweekse werkdag. Niks bijzonders. Snel even tussendoor mijn zakelijke email checken. Hé, mijn werkgever gaat een programma starten om alle laptops in het bedrijf te vervangen door sexy MacBooks! Daar moet ik bij zijn. Klik hier om je aan te melden. Even ID en wachtwoord invoeren en klik op OK…. bam! Niet ok. Een vriendelijk, doch dringend bericht van diezelfde werkgever verschijnt op het scherm. Niet zomaar op een link in een email klikken, zonder te checken of deze koosjer is. En al helemáál niet zomaar je identiteit op straat gooien door een wachtwoord in te voeren op een malafide website. De boodschap was aangekomen. Kleine zweetparels begonnen zich broeierig op mijn voorhoofd te ontwikkelen. Dat juist ík daar intuin. Mr. Sceptic himself. Door mijn professie juist altijd bedacht op dit soort email. Nu slachtoffer van een interne IBM phishing email met bijbehorend lokaas. Pure machteloosheid maakte zich van mij meester. Viel er nog wat te redden van

Help! Dit is een ontwikkeling waar deze hardcore web-logger last van heeft. Toch al niet zo graag in de schijnwerpers willen staan en dan dit: ‘Vloggen is het nieuwe Bloggen.’ Het is al beschamend genoeg om naar je eigen stem te luisteren, laat staan een volledige confrontatie met de voortschrijdende aftakeling. Wallen en onderkin incluis. Toegegeven, één beeld zegt meer dan duizend woorden en een realistisch verslag met video, vlotte montage en bijpassend muziekje maakt toch al snel indruk. Kant-en-klaar afgeleverd met tools als SnapChat, Instagram of Clips. Daar valt niet tegenop te Bloggen. Op menig fora verschijnen goede voorbeelden en ook in de politieke arena wordt al druk gevlogd. (is dit al een woord in de DvD trouwens?) Vooral natuurlijk om het verse electoraat te paaien. Het swipe-, scroll- en fast-forward gedrag van de hedendaagse jongelui dicteert namelijk een compacte verpakking van de boodschap met een gemiddelde spanningsboog van 3-5 seconden. Het hele verhaal in één

Daar zat ik dan, met mijn te dunne beentjes in een vale Adidas sportbroek. Stoer te wezen op het Life Fitness G4 krachtstation. Als ik mijn buik inhield, leek het in de spiegel nog wel wat. De meewarige blik van meer succesvolle concurrentie deed anders vermoeden. Ach, altijd nog beter dan die stumpers die hun 'buikje' proberen te slinken met infrarood dieptewarmte. Hun laatste hoop gevestigd op alweer een nieuwe commerciële illusie. De enige die immers beter wordt van het 'Better Belly' programma, is de eigenaar van de sportschool. Maar dat mocht het roze propje niet verhinderen om zich voort te bewegen op de loopband met een soort plastic harnas om het probleemgebied, aangesloten op het lichtnet. Met een vuurrood hoofd in te dure sportkleding de fictieve kilo’s weg zwetend. "Gaat het nog?" Vroeg de vlotte sportschool jongen, die altijd een bovengemiddelde aandacht heeft voor alleen de jonge vrouwelijke sporters. "Ja hoor", piepte de walrus. "

Je zal het maar zijn: kind van een koster. Of beter gezegd, kind van een offsetdrukker die een carrière switch heeft gemaakt en koos voor een baantje als koster. Want hoewel wij trouw voor het avondeten een gebedje prevelden en er een verdord palmtakje aan het houten kruisje in de huiskamer hing, was er van enig serieus geloof volgens mij verder geen sprake. Mijn moeder vond het vooral gezellig om naar de kerk te gaan en mijn vader genoot van de vrijheid die dit vak hem bood. We kenden uiteraard alle religieuze gebruiken en dreunden trouw de gebeden uit het hoofd mee. Ik heb de eerste én tweede heilige communie met goed gevolg afgelegd in nette C&A kleding (merk Palomino) en was zelfs enige tijd misdienaar. Maar om nou te zeggen dat ik een belijdend christen was? Nee. Dit kwam ook omdat een kosterskind geregeld het huis van de heer kon betreden, zonder dat daar een afgesproken reden voor was. De grote sleutel van het gebouw hing immers aan een haakje in ons huis. Dit bood moge

D e kermis. Nog altijd een mengelmoes van spanning, romantiek en nostalgie, overgoten met een ranzig sausje commercie.   Al weken van tevoren kwam er plotseling een karavaan van indrukwekkende vrachtwagens het dorp binnenrijden. Op de aanhangers waren de onderdelen van de kermisattracties duidelijk zichtbaar bevestigd. De beschilderde panelen met fel gekleurde en kitscherige voorstellingen werden omlijnd met gekleurde lampen, wat een raadselachtige verwachting bij mij opriep. Ja, het is weer zo ver: de jaarlijkse kermis komt er aan! Eigenlijk was de introductie al eerder aangekondigd door het aanbrengen van de houten brug naar het kermisterrein, maar het begon pas serieus te worden met het binnenrijden van de attracties. Achter de grote trucks reden voornamelijk gedateerde luxe auto’s van het merk Mercedes die de verrijdbare wooncompartimenten van het personeel voorttrokken. Een curieus rondreizend gezelschap, waar een vleugje avontuur om hing. Ze streken neer op het vo

Ik kwam niet zo veel in het zwembad, want we waren in de gelukkige omstandigheid dat vader een boot had én veel vrije tijd. Hierdoor konden we ook allang in het diepe zwemmen en was het alleen nog maar een kwestie van aanscherpen en weten wat de bedoeling was bij het afzwemmen. Ik kan mij dan gelukkig ook niets herinneren van 'de Haak' en bijbehorende badmeester D. Wel staan me nog de sleetse kleedhokjes bij. Per persoon, of als er geen hokje vrij was, de groeps-omkleedruimtes waar ik in eerste instantie niet voor koos. Ook dreef er meestal wel een dooie vis in een of andere hoek, was het water in het pierenbad opvallend warm, had de duikplank een magische aantrekkingskracht en liep iedereen met de karakteristieke geruite zwemtas met plastic venster voor het abonnement. Die tas had ik overigens niet; meestal voldeed een zwembroek opgerold in een badhanddoek ook wel. Bij de meesten van ons prijkte er een rood A diploma embleem op zwembroek of badpak. Die hadden we een jaar e