Vanmorgen ben ik maar eens uit mijn stinkende hondenmand richting de douche gekropen. Al vier dagen lig ik ongewassen en ongeschoren in het donkere hol. Met twee dekbedden en een elektrische deken tegen de kou en een radio om nog enig contact met de buitenwereld te hebben speelde mijn leven zich tijdelijk af tussen de flanellen lakens van mijn vertrouwde mandje. Vol trots had ik nog mijn collega’s verteld dat het beginnende hoestje makkelijk met Trachitol onderdrukt kon worden en het influenzavirus waarschijnlijk aan mijn huisje voorbij zou gaan. Deze jongen is immers tot nu toe coronavrij geweest. De volgende dag kwamen de koude rillingen. Oei, dit was toch ernstiger dan aanvankelijk gedacht. Alle eetlust was verdwenen en een simpel ‘dutje met de kleren aan’ maakte het er niet beter op. Integendeel. Al snel was mijn bed het episch centrum geworden van mijn bestaan. Ik kon geen enkele prikkel meer verdragen, deed alle deuren op slot en het licht uit. ‘Deze storm moet maar snel over