Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Kroniek van de familie Janmaat Vinkeveen

‘Hoeveel kinderen?!’ ‘Ja, zeventien...’ Enigszins beschaamd mompel ik het aantal nakomelingen wat mijn grootouders van vaders kant hadden geproduceerd. Mijn schoonvader kwam ook al uit zo’n groot gezin - daar hadden ze er veertien - wat al behoorlijk indruk maakte. Maar ik wist mijn schoonfamilie dus te overtroeven met een nog groter aantal. Dit was vooral het gevolg van een tijd waarbij meneer pastoor nog de gezinssamenstelling bepaalde (ongeacht inkomen en carrièreplannen van dat gezin) wat uiteindelijk een tsunami van nieuwe zieltjes ging opleveren. Met het vooruitzicht van een goed gevulde kerk en collecteschaal was de toekomst van de Rooms Katholieke kerk verzekerd en had de herder zijn missie naar tevredenheid volbracht. De schaapjes waren op het droge. Drama Nu kan het ook zijn dat een groot gezin belangrijk werd geacht voor de continuïteit. Veel van mijn voorvaderen Janmaat hadden een agrarisch bedrijf en daar waren alle werkhanden welkom. Was het niet bij het melken en hooien,
Recente posts

Dagelijkse ergernissen, deel 1

 Met korting naar de sauna. Yes! Vier originele zegels uit de weekendkrant zoeken en uitknippen (netjes langs de stippellijn), aanmelden op Dagjewelness.nl, activatiecode invullen, voornaam-achternaam-emailadres invullen, actievoorwaarden gelezen (not), nieuwsbrief ontvangen (nee, dank u) spaarkaart downloaden en uitprinten. Printercardridge magenta op!  Nieuwe halen (€€€) en installeren. Instructie lezen, opnieuw installeren. 'Paper jam'. Printer open, duur printerpapier verwijderen. Vingers en printer vol inktvlekken. Nog steeds 'paper jam'. Printer achterkant gedeeltelijk ontmantelen om de laatste restjes papier weg te peuteren met een pincet. Printer uit en aan, uitlijnen, 'printercardridge zwart bijna leeg.…… printecardridge zwart leeg'. Twee A4 spaarkaarten uiteindelijk uitgeprint in de onduidelijke kleur lichtblauw. Zegels plakken, lijm vastgekoekt op de bodem van het plastic HEMA flesje. Prittstift onvindbaar. Net zo lang met je nagels peuteren totdat h

Nerd alert

De lezer die denkt dat Arduino een plaats is in Noord-Italië, de Commodore 64 een soulband uit de jaren 70 of de  Quantum  een winkel met eigentijdse woonaccessoires, kan nu wel stoppen met lezen. Nee echt, het heeft geen zin… Nerd A: 'Ik weet nog goed dat ik een harddisk kocht van maar liefst HONDERDTWINTIG Megabytes. Voor 400 gulden op de HCC dagen.' Nerd B: 'Ik had een modem van 1200 baud en daarmee hield ik de hele avond de telefoonlijn bezet door in te bellen naar een BBS'. Nerd A: '…met een 80486 processor en 2 MB intern geheugen…' Nerd B: '…Schitterend, de hele dag GRATIS spelletjes downloaden…' Nerd A: '….Windows 95 en later natuurlijk Linux …' Nerd B: '…ja, de hele avond onbereikbaar en pa maar klagen over die hoge telefoonrekening. Echt lachen!' Nerd A: '…met SoundBlaster Pro geluidskaart en floppy disks die hun naam nog eer aandeden…' Nerd B: '…mijn eerste email adres bij World Online, met die gekke Nina Brink.'

Maart roert zijn staart

Vanmorgen ben ik maar eens uit mijn stinkende hondenmand richting de douche gekropen. Al vier dagen lig ik ongewassen en ongeschoren in het donkere hol. Met twee dekbedden en een elektrische deken tegen de kou en een radio om nog enig contact met de buitenwereld te hebben speelde mijn leven zich tijdelijk af tussen de flanellen lakens van mijn vertrouwde mandje. Vol trots had ik nog mijn collega’s verteld dat het beginnende hoestje makkelijk met Trachitol onderdrukt kon worden en het influenzavirus waarschijnlijk aan mijn huisje voorbij zou gaan. Deze jongen is immers tot nu toe coronavrij geweest. De volgende dag kwamen de koude rillingen. Oei, dit was toch ernstiger dan aanvankelijk gedacht. Alle eetlust was verdwenen en een simpel ‘dutje met de kleren aan’ maakte het er niet beter op. Integendeel. Al snel was mijn bed het episch centrum geworden van mijn bestaan. Ik kon geen enkele prikkel meer verdragen, deed alle deuren op slot en het licht uit. ‘Deze storm moet maar snel over

My gut feeling

Waarschuwing vooraf : dit wordt misschien een beetje een onsmakelijk praatje voor als je net aan een boterham met pindakaas of patatje oorlog wilt beginnen. “We hebben bloed in uw ontlasting gevonden. Er is een vervolgonderzoek in het ziekenhuis nodig”. Bam, die kwam even onverwacht op de deurmat binnenvallen. Als ik ergens namelijk geen problemen mee heb op mijn middelbare leeftijd dan is het wel met de stoelgang. Vreemd woord trouwens, nu ik het zo opschrijf. Snel van je luie stoel naar de wc op de gang voor ‘de grote boodschap’? Of even lekker op een emaillen stoel je gang gaan? De Nederlandse taal kent wel meer opmerkelijke woorden, zoals desalniettemin of rijwiel . Of ontlasting . Maar goed, ik dwaal af. De meegeleverde folder deed het donkerbruin vermoeden bevestigen: er is een kijkonderzoek (coloscopie) noodzakelijk. Hè gat, daar heb ik nou helemáál geen zin in. Dat moet vast een vergissing zijn, want ik heb zelden last van recidiverende obstipatie- of andere darmklachten e

Signalen

Zoals je wellicht weet was mijn vader Toon lange tijd koster van de grote, niet te vermijden Rooms Katholieke kerk van Vinkeveen. In zijn hart was hij nog steeds graficus, maar de stress op de drukkerij noopte hem in de jaren zestig van de vorige eeuw tot het maken van een carrièreswitch. Een achteraf verstandige keuze, want zo was hij verlost van veeleisende oplages en deadlines. Beter voor zijn hart. Tegelijkertijd had niet alleen zijn carrière een rigoureuze wending genomen, maar ook zijn levenswijze. Van hardwerkende loonslaaf naar levensgenieter met voldoende ruimte voor ontspanning en expressie. Zijn gedachtengoed bevond zich voornamelijk aan de linkerkant van het politieke spectrum met alle bijbehorende kenmerken. Een oranje Citroen Deux Chevaux bestelauto, gecamoufleerd tussen de prettig verwaarloosde voortuin van de ambtswoning aan de Kerklaan. Een al even weelderige moestuin met onbespoten groenten en fruit op roeiafstand, diverse fietsen en saxofoons, jazzmuziek, ribfluwelen

Kosterskind II

Winter, 1974. Op een stormachtige winteravond zat mijn vader - koster van een gigantische Katholieke kerk in Vinkeveen - achter de Volkskrant in zijn oranje jaren zeventig Berend Boudewijn fauteuil. ‘Hoor jij die deur in de kerktoren ook zo klapperen?’ En inderdaad hoorden we een onregelmatig bonkend geluid boven de gierende wind uit komen. Vol bravoure stelde ik voor om hem wel even dicht te doen. ‘Prima, en neem ook maar een zaklamp mee want dan hoeft het grote licht in de kerk niet aan’. Ik pakte mijn jas, de grote metalen kerksleutel en liep naar de overkant. Spannend!  Het waaide onrustig en de kleine toegangsdeur aan de zijkant van het kerkgebouw klapte met een luide nagalm achter mij dicht. Eenmaal afgezonderd van de buitenwereld besefte ik pas hoeveel geluid zo’n immens kerkgebouw produceert tijdens een storm. Gegeseld door de beukende wind werd het gebouw op de proef gesteld. Als een oude dame met jicht kreunde en steunde het van alle kanten. Ik deed de zaklamp aan, maar de